Naast mijn werk als coach bij Horse4life coaching werk ik parttime in de gehandicapten zorg. Ik ben ADL-assistent, dat betekent dat ik 24 uurs zorg verleen bij mensen met een lichamelijke beperking.

Door één van onze cliënten, die een fervent blogger is, werd ik aan het denken gezet. En waar mijn radartjes gaan ratelen, daar ontspruit een blog!

Veel mensen die vragen wat ik doe voor de kost, antwoord ik dat ik werk met gehandicapten. Het standaard antwoord is dan: “Goh wat mooi, dat is zulk dankbaar werk hè.

Dankbaar? Dankbaar? Hoezo dankbaar? Het is namelijk net zo dankbaar als het werken als loodgieter of timmerman. De mensen die wij helpen zijn namelijk mensen zoals jij en ik. Het enige waarin zij anders zijn als ik is dat ze in een rolstoel zitten, of minder gebruik kunnen maken van hun handen, of andere lichamelijke klachten hebben die hen belemmeren in hun dagelijks leven. Ze leven geheel zelfstandig, hebben banen en gaan naar de bioscoop en concerten. Ze hebben alleen assistentie nodig bij bepaalde dingen waar wij allang niet meer bij stil staan.

Mijn cliënt blogde over het feit dat als hij naar een concert gaat, mensen hem altijd aanspreken over hoe geweldig ze het vinden dat hij daar ook heen gaat. Zo’n soort van knuffel gehalte als je in een rolstoel zit. Voor mij hetzelfde als zeggen dat het werk dat ik doe dankbaar is. Mooi, dat vind ik het wel! Door het werk dat ik, en met mij vele anderen, doe kunnen mensen met een lichamelijke beperking een zelfstandig huishouden draaien. Dat betekend dat als je 24 bent en toevallig gehandicapt op de wereld komt, of dit door een ziekte wordt, je gewoon lekker op jezelf kunt wonen en niet verplicht bij je ouders of, nog erger, in een instelling moet wonen omdat je hulp nodig hebt bij bijvoorbeeld opstaan uit je bed.

Van sommige cliënten hoor ik dat mensen harder gaan praten als ze met hen praten. Dit deed mij gelijk denken aan een reclame van een paar jaar geleden op televisie waarbij een oudere dame door haar hulp heel luid werd aangesproken. Waarop de vrouw zei dat ze niet doof was. Haar hulp vroeg toen, nog harder schreeuwend: “wat zegt u”, waarop de vrouw antwoord: “of je worst lust”.

Nog erger vond ik het wat een andere cliënt vertelde: dat sommigen over zijn hoofd heen aan de vrienden of familie die bij hem zijn vragen gaan stellen over hem. Waarop hij altijd moet zeggen dat hij gehandicapt is en niet achterlijk.

Wat is dat toch met ons mensen dat we altijd gelijk scannen en een oordeel hebben? En geloof me, ik ben daarin niet anders. Wat zou het mooi zijn als we eens eerst nadenken en mensen meer in hun waarde konden laten. Of dit nu gaat om bijvoorbeeld een handicap, huidskleur of geloof.

Dat is voor mij zo de essentie met paarden. Het maakt niet uit of ik dik ben of dun, arm of rijk, gezond of gehandicapt, moslim of christen, druk of stil…..ik ben wie ik ben, en dat is oké. Het enige wat een paard van mij vraagt is dat ik congruent ben, dat betekend dat wie ik van binnen ben klopt met wat ik aan de buitenkant uitstraal. En dat is een heel proces, want je wordt gekneed en gevormd door het leven, wend jezelf afweermechanismen aan en probeert dingen te verdoezelen omdat je dit nodig hebt om te overleven. Maar vaak mag je ook weer loslaten. Paarden zijn meesters in het aangeven  waar je mag veranderen, dat heb ik in de loop van de jaren wel geleerd!
Een heel gelukkig en gezond 2017 gewenst!