Nationale complimenten dag.

Onze taal is iets bijzonders en mij verwondert het dat we het nog steeds succesvol inzetten.
In mijn werk als therapeut merk ik vaak dat er maar weinig nodig is om het gevoel te krijgen dat er iets mis is. Een verkeerd gezegd woord, iemand die je niet groet, te lange stilte, kunnen allemaal een reden zijn om te denken dat we iets verkeerd gedaan hebben of zelfs dat er iets mis is met ons.
Gekozen woorden kunnen iemand zich goed doen voelen over zichzelf maar ook doen geloven dat er iets helemaal mis is, dat we niet aardig gevonden worden of iets niet goed doen.

Als kind worden we al met regels in taalgebruik en etiquette opgezadeld, wat opgeslagen wordt als onbewuste kennis. Denk maar eens aan: iemand groeten, bedanken of antwoord geven.
Zo creëren we verwachtingen naar elkaar en als iemand zich niet naar de regels gedraagt dan vinden we daar wat van en kan dit tot onzekerheden leiden.

Maar hoe zit dit nu met complimenten?
In Nederland zijn we er niet zo goed in, niet in het geven maar ook niet in het ontvangen ervan. Want wie herkent zich niet in het volgende:
Als iemand zegt “wat heb je een mooie trui aan” zullen we dit meestal niet dankbaar aannemen maar eerder zeggen “oh, die heb ik al heel lang”, of “die is al zoooo oud”

Zo is het ook met kinderen. Want, wanneer geef je nou een goed compliment? Je wilt ze immers niet de hemel in prijzen want daar denken mensen dan weer wat van. Dat je ze teveel bevestigt en dat ze dan zo’n irritante volwassene worden die overloopt van zelfvertrouwen.
En doe je het weer te weinig, dan wordt het vast zo’n onzeker typetje dat zeker gepest gaat worden in zijn pubertijd.

Complimenten geven is een kunst die we te weinig beheersen in ons kleine landje maar die we, als we diep in ons hart kijken, allemaal best graag ontvangen.
Dus laten we vandaag gewoon is vanuit ons hart iemand een complimentje geven op deze bijzondere dag.
Dan zal ik nu beginnen:

Wat knap dat je het op kon brengen om mijn blog te lezen!!!